დავბერდი, შვილო, დავბერდი, ამიკანკალდა მუხლები; ათრევას, - ზეზე დადგომას მთელი დღე-ღამე ვუნდები. მაგრამ ტიალი ე გული წინანდებულად ცხელია, მესმის რა თოფის გრიალი, აღარ მასვენებს, - ხელია. ვაჰმე. სიბერემ წყეულმა გრკალად მომხარა წელშია! რომ საქართველო თათარმა აიკლოს, ჩაწვას ცეცხლშია, ვერ მოვახტები ლურჯასა, ხმალს ვერ შევირტყამ წელზედა, ჩვენის რჯულის მტერს, მუხანათს ზიანს ვერ დავდებ მკერდზედა. ეს რა დროებას მოვესწარ? გამოიცვალა ქვეყანა: მამალიც ყივის სხვაგვარად, კაცსა სძულს მისვლა კაცთანა; ბიჭები გალაჩრებული ყბედობენ სიყვარულზედა; უმსგავსო მათი სიცილი ეკლად მეხევა გულზედა. რომ გავიარო ტყის პირად ჩინჩხვრების მოსაკრებადა, მთელ ცისმარე დღეს ერთპირად სხედან დუქნის წინ ერთადა. მათ სასიმღერო ლექსები მარტო ღვინო და ქალია... ამგვარს ვაჟკაცებს ქალებიც თან სდევს, ვით ყანას კალია. სცხვენოდეს ახალ-უხლებსა, კაც იყოს, თუნდა ქალია, რომ მთელი მათი არსება ფუჭმა საგნებმა დალია! კაცმა ქალობა დაიწყო, კოხტაობს, სიტყვა-ნაზია, ფერსა და უმარილს ისომს, - მაშ არ მომივა ბრაზია!?.. ჩემს დროსა ქალი ვაჟკაცსა შეიყვარებდა მაშინა, როცა ჰხედავდა მებრძოლსა შეუპოვარად მტრის წინა. ჩემს დროს ლამაზი ვაჟკაცი არ იყო ქალის პირისა, არამედ შავი, მამაცი, მუხლ-მგელი, გულით რკინისა. ქალი და კაციც გაფუჭდა - აღარ სძევთ ძველი ფერია, მათ გულში ქაჯი დაბუდდა, კაცის ნამუსის მტერია. აფსუსო, ძველო დროებავ!.. არ დაბრუნდები ნეტარა?! რომ ამაყობდეს დიაცი ქმრის სიმამაცით მკვეხარა?
