მთვარის აწყობილ სონეტს უკრავს ორკესტრი
საოცარია, სცენაზე ვდგავარ მე დირიჟორად.
ვცდილობ სხვებზე ადრე მოვიცილო სუსტი სეკვესტრი
მცირე მინორი ვაქციო უშველებელ,სავსე მაჟორად.
ათასი ნოტი დამაყრუებს, ყურებს ჩამიხშობს
ნუთუ დაკარგეს ამ ბგერებმა თავისი ფასი.
ვატყობ ცხოვრებას აქ არავინ თურმე არ მითმობს
თუ არ ვაგემე უღიმღამო ტანგო ან ვალსი.
თვალი გამირბის უნებურად წითელ პარტერში
რადგან მთავრდება აწყობილი მთვარის სონეტი,
თავი მეგონა ანდერსენის უცხო ზღაპრებში,
იშვიათია ჩემს ცხოვრებაში მსგავსი მომენტი.