ვერსად წაუვალ მღვრიე სიმარტოვეს და ვიცი სიჩუმე კლანჭებში მომიქცევს,მე ხომ სიყვარული დროებით მათხოვესუკან დაბრუნებაც სულ მალე მომიწევს.ასე რომ გარშემო მოწყენა გროვდებადა ჩემსკენ მწუხარე პეპელა ფარფატებსმინახავს ყვავილი ყვავილზე თხოვდება,მაგრამ ეს ქორწილი გაზაფხულს არ ბადებს.დავკარგე ფერების გარჩევის უნარი,რადგან სულერთია რამდენფრად გათენდა,გულს თითოოროლა შემომრჩა სტუმარიერთ დროს რომ სუფრასთან განცდებს ვერ ატევდა.ოთახში მუსიკა ხმამაღლა შემოდისყვირილით, ხმაურით, ნასვამი კაცივითსული კი მსგავსია ამოყრილ ჩემოდნისსული არეული სამყაროს ნაწილი.არ ვტირი, უბრალოდ ცრემლები მომდიანდიდია ეს ჩემი ხმის დიაპაზონი,ქალებო სარკის წინ მოვაწყოთ ორგია,გავხდეთ მახინჯები და ულამაზონი.ასეთი ფიქრებით გამერყვნა გონებაწამით გავიფიქრე მარკიზ დე სადივითნუთუ მე ოდესმე ცოლი მეყოლებარომელსაც სურნელი ექნება სადილის.არა და რა მინდა თვითონაც არ ვიციგაქცევა, ხალხი თუ მღვრიე სიმარტოვე,ვიდგები შენს წინ და იმდენ ხანს დავიცდი,სანამ სიყვარული დამრჩება მარტო მე.თუ წახვალ ძვირფასო ჩემი სიზმარიდანდა ვინმეს მაგ მაღალ კისერს მიატოლებვიდგები აქ როგორც მაისის ქარი დასურნელი, სურნელი, სურნელი დატოვე !
