ისეთი დილაა მზეს, ცეცხლად გულში, რომ დაიტევ. მე, შენზე ვფიქრობ და სამყარო თავისთვის ტრიალებს. დღეიდან დავუთვლი ბილიკებს თვითეულ ნაბიჯებს, იმ კვალზე, რომელიც სიზმრებში ნავალიც კი არის…
ფანჯრიდან სხივები… და მერე მზე სულში შემოდის, აცდენას უკეთებს გაზაფხულს წვიმები, სეზონით. იქ, როცა იქნები... ხო, სადაც იქნებით თქვენ ორნი… გლეხური სახლია, კოხტა და მოვლილი ეზოთი.
იქ, ვარდებს თესავენ, მიწას კი სუნი აქვს ნესვისა და ტბაში ვარსკვლავებს, ხელებით იჭერენ თევზივით. იმ, მთებმა ქვეყანას იმაზე ნაკლები ვერ მისცა... ილია, რომ იყო… (ხო, მეტირება და ვერ ვტირი.)
მარტია შენი თვე… შენ, გჩუქნი გაზაფხულს უწვიმოდ. დღეიდან დავითვლი ნაბიჯებს, აქედან შენამდე… ნაკლებად მაღელვებს, ზღაპარში:” იყო და არ იყო...” შენია ცის-კარი მიდი და უბრალოდ შეაღე!..
