დავეცი, მაგრამ ხელი არავინ გამომიწოდა. ვცდილობდი ადგომას მაგრამ, ხელი მკრეს. სიცოცხლემ, გვერდზე ჩამიარა და ზედაც არ შემომხედა. სიცოცხლე მინდოდა, მაგრამ გულში დანა გამიყარეს. გამაქრეს, შავ, ბნელ ორმოში ჩმაგდეს, ზედ მიწა დამაყარეს, ცრემლიც კი არ გაუგდიათ თვალიდან, ისე დამივიწყეს, თითქოს არც ვყოფილვარ. მიწად ვიქეცი და ზედ გადამიარეს, გამჭყლიტეს. მე კი, შეშინებული პატარა ნიავს გავყევი, მაგრამ ისიც გაქრა და ძირს მიმაგდო. მაგრამ მჯერა, ოდესღაც ვინმე გამიხსენებს, გაიხსენებს იმ ადამიანს რომელსაც, სიცოცხლე სწყუროდა და ძალით წაართვეს, მიაგდეს და დაივიწყეს. ახლა კი, მხოლოდ მიწა ვარ, დავიწყებული, გადათელილი, საბრალო, გაყინული მიწა...
