ტირილი მინდა… მაგრამ ცრემლები არ მომდის… მინდა თვალები დავხუჭო და გავქრე… ან შენ გაგაქრო… არა, რა სისულელეს ვამბობ… შენ ხომ ცხოვრებას მილამაზებ… ქვეყანა რომც ინგრეოდეს, მაინც მენდომებოდა სიცოცხლის გაგრძელება… მხოლოდ იმის იმედით გავიღვიძებდი დილით,რომ იქნებ შენი თვალები მენახა… ყველაფერს დავთმობდი, რაც კი ძვირფასია ჩემთვის, რომე კიდევ ერთხელ მაინც მეგრძნო შენი სიახლოვე… შენი გულის ცემა… შენი სითბო… იცი რატომ მიყვარს ზღვა? ის შენს თვალებს მაგონებს… იცი რატომ მიყვარს პატაარ ბავშვი? ის შენი ღიმილივით სუფთაა და სათნო… იცი რატომ მიყვარს სიჩუმე? სიჩუმეში შენი გულის ცემა მესმის… იცი რატომ მიყვარს სიცოცხლე? იმიტომ რომ შენ არსებობ… მეძინება… მაგრამ თვალების დახუჭვის მეშინია… იმიტომ რომ ვიცი… შენს სახეს დავინახავ… და მერე ისევ ტირილი მომინდება… მაგრამ ცრემლები არ წამოვა… მინდა რომ შენთან ერთად გატარებული ყოველი წამი გავყინო და შევინახო… … საერთოდ არ ვარ ძუნწი… მაგრამ შენ არ დაგთმობდი… მინდა, რომ ჩემი იყო! მხოლოდ ჩემი… შენზე ფიქრები არ მასვენებს… ყველაფერზე შენ მახსენდები… თუ ძალიან გამიმართლა, შეიძლება მთელი დღე გავიდეს ისე,რომ არ გამახსენდე… მაგრამ ღამეს ხო ვერსად გაექცევი? როცა დაწვები… და მარტო… სიჩუმეში… სიბნელეში… გინდა თუ არა, ის ფიქრები ამოგიტივტივდება, რომლებსაც ცდილობდი გაქცეოდი მთელი დღის განმავლობაში… და მერე ისევ ტირილი მინდება… მაგრამ ცრემლები არ მომდის… იცი რატომ? იმიტომ, რომ შენს გამო წამოსული ცრემლების დაკარგვაც მენანება… მირჩევნია გულმა იტიროს… და ტირის კიდევაც…