ისევ ისე თოვს სოფლის სერებზე, საყდრის კედელთან ბებერ ძვლებს სძინავთ, თოვს, როგორც პაპის სპეტაკ წვერებზე მოთოვა უკვე დიდი ხნის წინათ...
ჭინკებმაც წამით თვალი მილულეს, გზას შეეყინა ლანდების როკვა. პაპამ ბუხართან ძველი, გმირული, ზამთარზე გრძელი ამბები მოყვა მგლისმუხლა ბიჭზე, ირმების რძეზე, თოფზე – მთვარეს რომ უწევდა თითქოს, ქალზე, მტრის მიერ ჩამომხრჩვალ მღვდელზე, მტერზე – ათი რომ ხვდებოდა თითოს, ობლების კვერზე, ზარების ხმაზე, ძმებზე – ბეღელს რომ უვსებდნენ ერთურთს, წიქარას ქედზე, თესვაზე, ხვნაზე, დევებზე – ღვინოს რომ სვამდნენ ერთ ფუთს...
გიზგიზებს რცხილა და ახლა უკვე ზედმეტად ვერცერთ სიტყვას ვერ ვბედავ, შვილიშვილებთან რაც უნდა მოვყვე პაპას დაკოჟრილ ხელებზე ვხედავ.
ქარი კი ფიფქებს სახლებს წინ აყრის, ფინიებს მგლების ყმუილი აკრთობთ, უჯვრო საყდართან უცნობ წინაპრის დამზრალ ძვლებს სევდის ფანტელი ათოვთ...
