ეს ცხოვრება სპექტაკლია,რომელიც სავსეა დრამატული,ტრაგიკული და ბედნიერი წუთებით.ყოველი ჩვენგანი ამ სპექტაკლის მთავარი გმირია....სპექტაკლის რეჟისორი კი უფალია.....უფალი რომელიც ალბათ ოპტიმისტურად აფასებს თითოეული მსახიობის მიერ დაშვებულ შეცდომას და ცდილობს კიდევ მისცეს შანსი....თუმცა ადამიანები ისეთი უსინდისოები ვართ,რომ ამ შანსს არასოდეს ვიყენებთ სა ზოგჯერ არც კი ვიფიქრდებით იმას რომ უფალმა მეორე შანსი მოგვცა დაშვებული შეცდომის გამოსასწორებლად,მაგრამ ამაოდ....შევცდებით,გული გვეტკინება და კვლავ უფალთან მივალთ დახმარების სათხოვნელად....ის კი არასოდეს მიგვატოვებს...ყოველთვის დაგვეხმარება.... უფალსაც ხომ ისევე სწყინს ჩვენი მონანიებული შეცდომების განმეორება,როგორც ჩვენ მეგობრის ღალატი.... რატომ განსჯიან ადამიანები უფალს?რატომ არ სწამთ მისი სასწაულების?რატომ სწირავენ ცხოვრებას სატანას?იმიტომ,რომ უფალი ძლიერია,კეთილია,საოცარია....და იმის გამო რომ იგი ბევრს უყვარს განსჯიან მას....ამიტომ როცა ჩვენს ცხოვრებას სხვა განიხილავს არ გავბრაზდეთ და შევეცადოთ მივბაძოთ უფალს.... თუ დავუკვირდებით მივხვდებით,რომ უფალი ერთადერთია ვისაც თითოეული ჩვენგანის განსჯის უფლება აქვს,თუმცა ის არასოდეს განსჯის ხალხს....სამაგიეროდ ადამიანები,რომლებიც დედამიწაზე უფალმა მოავლინა განიკითხავენ ყველას თვით უფალსაც კი.......
