მტკივა...მეწვის....მაწამებს...მწვავს....ტკივილი...დარდი...სევდა...შიში...შიში იმისა,რომ მარტო ადვრჩები,მარტო მომიწევს გარდაცვალება.სიკვდილის წინ არავინ დაგიკავებს ხელს და არავინ გეტყვის"ყველაფერი კარგადაა,შენ არ მოკვდები..!",ვერავის გაუღიმებ სიკვდილის წინ,ვერავის მოეფერები,ვერავის ეტყვი"მიყვარხარ",ვერავის ჩაეხუტები სიკვდილის წინ...ეხლა სარკეში ვიყურბეი და ჩემს თავს ვეკითხები:"ვინ დგას შენს წინ? ...ჩემს თავსაც ვეღარ ვცნობ...ღმერთო რას ვგავარ,,ნუთუ ეს მე ვარ? გავნადგურდი...დავიცალე...დავსუსტდი...კვლავ ვიყურები სარკეში და ჩემს წინ მდგარ სხეულს ვესაუბრები:" რა გჭირს? ცუდად ხარ? ვიცი გეტყობაა...ცხოვრებამ დაგჩაგრა? თუ საყვარელმა ადამიანმა მიგატოვა? ჩუ არ თქვა...მე გამოვიცნობ..მეგობარია ხომ? მივხვდი...მეგობარმა მიგატოვა...ცოდო ხარ...მეცოდები..." უცებ სარკეს მოვშორდი ,შემეშინდა...ჩემი თავის შემეშინდა...სიცარიელეს ვგრძნობ...დიდ ტკივილს....ვკვდები...მივქრივარ...სადღაც უსასრულობაში...გულზე დავიწყობ ხელებს და გამაფრენენ....ჩუ ჩემი სახელი არ თქვა ხმამაღლა,გარდაცვლილების სახელს ხმამაღლა არ ამბობენ.!
