სევდა-ჩაღვრილს და ფიქრებ-მორეულს,
სარკეში ვხედავ მე ჩემს ორეულს.
კვლავ ჩამოწვება ღრუბელი ცაზე
და გავიხსენებ გრძნობას შორელს.
ჩავღვრი თვალებში დარდებს ძველებურს,
დავემგვანები ფერმკრთალ მთვარეულს.
დავისხამ ჭიქა ღვინოს და დავლევ,
თვალებს გავაბნევ გრძნობა-მორეულს.
მერე ავიღედბ ხელში კალამს და
ჩუმად გავყვები გრძნობათ ოცეულს.
ჩამოუჯდები ქუჩის მათხოვრს,
ჩემსავით ფიქრებ-აზრებ-მოწეულს.
ჩავცით ორივე სამ-სამ ჭიქას და
გავეტირებით აზრებს ბოთლეულს.
და გაურითმავ მეათასაჯერ
სევდას ჩვეულად ჩუმად მოთრეულს.
სიბერის ჟამიც მოახლოვდება,
კარებს გავუღებ თეთრებს მოწვეულს.
და გაგიხსენებ ალბათ მაშინაც,
ჩემს სილამაზეს, ასე შორეულს.
გამოუქანებ მუშტს და ძლიერად
სახეს დაუმსხვრევ მე ჩემს ორეულს.
ხვალე კი სხვები წაიკითხავენ,
როგორ ვრითმავდი გრძნობა-მორეულს.