გზას მოვყვებოდი და უკვე გამივლია,

ნაპირს მოსდგომია ფიქრი არეული,
ასე ნუ მიყურებ, აღარ შემიძლია,
ასე ნუ მიყურებ სევდეაგარეული.

მე დავამთავრე სიყვარულის დამარცვალება...
მე დავამთავრე ჩემი გულის გარდაცვალება,
ის სიყვარული დავამთავრე მე რომ მიყვარდა 
და ისიც თითქოს ყველაფერი გულს რომ მიკლავდა..

ინანებ.... ოდესმე წამოგცდეს...რომ სიყვარული? არ იცი!!! სიცივე რატომ ჩაიცვი.... ერთი კითხვა მაქ სიცოცხლე სირცხვილით ხომ არ დაიწვიი! ჩემს გულში ტკბილად იჯექი ახლა ვიცი რომ იქ არ ხარ! ლექსს როცა ვწერდი მიყვარდი... ახლა კი აღარ მიყვარხარ!

თითქოს ყველამ იცის შენი სახე,
მაინც ყველასათვის უცნობიხარ.
ღმერთო, ისევ მათბობს შენი მზერა,
ჩემი ხელისგულის ხაზებიდან.
დრო კვეთს სურვილებს და ამქვეყნიურ
სიზმრებს,სურათებად ვაჩარჩოებ;
მაინც ვერ შევძელი დავიწყება,

დახუჭე თვალები და არასოდეს იფიქრო პატარა ტახტზე, რომელზეც წამოწოლილს პირველი კოცნა მაჩუქე.

არ დავიღლები შენზე ოცნებით,
ჩემი გრძნობები მე სისხლით ვწერე.
ალბათ ამაღამ შენთვის მოვკვდები,
ამდენი ცდის და წვალების მერე.

‎- ეწევი? - კითხულობ დახრილი თვალებით 
და თითქოს შეკითხვებს მაპარებ შერჩევით...
კითხვაზე ვიცინი და მერე პასუხით
გაკვირვებ, როდესაც ვამბობ, რომ ვეწევი:

რაც აქამდე იყო ჩემი და შენი..დღეს გახდა ჩვენი !! ♥:)

ბნელოდა,უცებ ყველაფერი განათდა,მწავანე თვალები აკაშკაშდა,სინათლეში მკვეთრად გამოიკვეთა ბიჭის ფიგურა,ხელს იშვერდა,თითქოს დახმარებას ითხოვდა,თვალებიდნა ცრემელბი სდიოდა,მინდოდა დავხმარებოდი მაგრამ ვერ ვინძრეოდი

შემოდგომის ლამაზი დღეები წითელი ყვითელი ფერები...ხეებიდან უამრავი ფოთლები ცვივა ძირს და უზარმაზარი ხალიჩასავით ეფინება არემარეს ვზივარ და ჩემთვის ვფიქრობ სიჩუმე არცთუ ისე წყნარმა ქარმა და გამხმარი ფოთლების მტვრევის ხმამ დაარღვია და მე დავინახე...

სული ტკივილზე ვეგარ რიაგირებს,თვალს ტკივილზე ცრემლი აგარ სდის,გული გაქვავდა,იგი რკინაზე მტკიცე და ყინულზე ცივია.

ბიჭი: შეიძლება ჩაგეხუტო
გოგო:არა
ბიჭი:ვერ გაიგე რა ვთქვი?
გოგო:კი გავიგე
ბიჭი:აბა რა ვთქვი
გოგო: შეიძლება ჩაგეხუტო?
ბიჭი :კი შეიძლება <3

ნუთუ გაწვიმდა ჩემს გულშიც ბოლოს
და სიხარულმა მეც მომაკითხა
აღარ მივრბივარ არ ვეძებ სოროს
ვხედავ პასუხებს შორს მომავლიდან

მე ასეთი ვარ!აი ზუსტად ასეთი როგორიც ვჩანვარ..სწერვა,უცნაური.. ზოგისთვის ამოუხსნელი! გიჟიც და წყნარიც..ბევრისთვის ცანცარა და თბილიც!ზოგისთვის ეგოისტიც და ტკბილიც..მაგრამ ეს მე ვარ..როგორიც ვარ!და მე ვერავინ ვერ შემცვლის..

- მზე ათბობდა სარეველა ბალახებს, ცას ბოლომდე დაეხოკა სახე... ჯერ მე მოვალ, ჩემს გულს უხმოდ განახებ... მერე მოდი და თუ გინდა მნახე... შენზე დარდით გაილია წუთები, გელი, გული ვერ აიტანს ამდენს... მე სიყვარულს ყოველი დღე ვუნდები... ჩემი გულიც შენს სიყვარულს ვანდე...

არ მახსოვს როდის დაწიყო ცხოვრება.ცხელი მზე ზამთარში,თოვლში დადნება..

მიყვარხარ ჯერ ართქმული სიტყვითა და გრძნობით, მიყვარხარ ყველგან - ძილშიც და სიმღვიძარეშიც, მიყვარხარ პირველი ჩასუნთქვიდან-უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე.მიყვარხარ იქამდე,რასაც ჩემი გული და გრძნობა დაიტევს. მიყვარხარ წამში, წუთსა და მარდისობაში..

ეჰ, ეს ობლობა, ნეტავ შენ იცი,
როგორ ძნელია სულ მარტო ყოფნა,
თუმცა მე ვცდები, მე არ ვარ მარტო,
რომ სიყვარული მუდამ ჩემშია...

შევედი თუ არა კლასში ერთი უცნო გოგოს გარდა ვერავინ დავინახე. გამიკვირდა მას პირველად ვხედავდი. პატარა ტანის გოგო იყო, შავი თმებითა და თაფლისფერი თვალებით. 
შევტრიალდი და ბოლოში გავედი ჩემი ადგილის დასაკავებლად. ჩანთა დავდე ტუ არა გოგონას მივუახლოვდი და გამოლაპარაკება დავაპირე.
-გამარჯობა.შენ ახალი ხარ?-გოგონა შემოტრიალდა თავისი თაპლისპერი თვალები მომაპყრო და მშვიდად მიპასუხა.
-გაგიმარჯოს. ხო ახალი ვარ. მე თამთა მქვია შენ?-მე არ დავიბენი და სწრაფად ვუპასუხე.
-ლიზი... სასიამოვნოა...-გავუღიმე და მანაც პასუხად გამიღიმა. შევამჩნიე მერხზე პროექტი ედო და სწრაფად ვკითხე.-ეს შენი პროექტია? 
-ხო ჩემია, როგორც კი გავეცანი გეოგრაფიის მასწავლებელს, იმწუთას დავალება ჩამანიშნია, აუცილებლად მომიტანეო-თქვა და გაეცინა.
-მერე სანამ მარტო ვართ და დაფა თავისუფალია გავაკრათ თორე მერე ხელში დაკავება მოგიწევს. დამიჯერე ჯობია გავაკრად ხელში ვერ დაიკავებ და ისე ვერ წაიკითხავ.
მე მარტო ვერ გავაკარი, თან ახალი ვარ არ ვიცოდი...-შეიშმუშნა თამთა.
-მე დაგეხმარები, მოდი.-ვუთხარი და პროექტი გავშალე. ზედ ულამაზესი ნახატები დავინახე. მართლაც ლამაზი იყო. პროექტი ულამაზეს ადგილებზე გვქონდა გასაკეტებელი. სურათები შეიძლებოდა ჩაგეკრათ მაგარმ მას ჩახატული ჰქონდა.
-ეს შენ დახატე?
-ხო. ლამაზია?

რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ
ალბათ შეძლებდი ხმამაღლა ყვირილს,
შენ რომ იცოდე როგორ გაღმერთებ
ალბათ თვალები მიგაჩვევს ტირილს

ეგ საოცარი ბროლის ყელი
და ფიქალ მკერდზე,
თეთრ ღილ-კილოდან ასხლეტილი
ოქროს ღილები…
ჯოკონდას ღიმად ჩამოქნილი
სახის ნაკვთები
და ეგ თვალები,მოლოდინით
გადაღლილები…

და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი თვალის ბრწყინვალება
თავდახრილი ეს ცხოვრება მხოლოდ იმ ერთს მიანება.
როცა იგრძნო დატანჯულმა მისი სითბოს მხურვალება
ტუჩი დაშრა და მოუნდა მისი ბაგის მწყურვალება.
და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი ეკლის მკერდზე ჩხვლეტა,

ბევრჯერ შევსულვარ ტაძარში, სანთლები ამინთია,
გულის წადილი უფლისთვის ჩურჩულით გამინდვია,
პირჯვარს ვიწერდი ხატის წინ, ღმერთს მოწყალებას ვთხოვდი,
მეგობარს ვადიდებდი და უმეგობრობას ვგმობდი.
სიტყვა”მეგობრის”ხსენებით გახარებული ვკრთოდი,
მე ჩემს მეგობრებს ვლოცავდი, ღმერთის შეწევნას ვგრძნობდი.
კვლავ ჩუმად ვიმეორებდი:
"სანამ არ არის გვიან,

მჭირდები, მენატრები ძალიან. არ ვიცი არაფერი, უაზრობაა ყველაფერი, უაზრობა აზრიანი.
ქაოსი, წესრიგის ქაოსი, შფოთი ბოდვა როტვა, დამსახურებული ცრემლი.
გული ანთებულ ჩამქრალ ჩამწვარი, უღირს ღირსეული,უსუსური, სასტიკი, საშინელი, დაუნდობელი, ღვთის მოსავი, კეთილი, შეყვარებული, შეზიზღებული, ერთად და ცალკე, ყველასგან და ერთეულებისგან.

მე მომენატრა ის სურნელება
შენს მანდილს რომ სდევს
გამოუთქმელი ის ცის მშვენება
სამყაროს ნათელს, სიცოცხლეს რომ ჰფენს.

_თუ აქაც ზედმეტი ვარ? წავიდე? მაგრამ რას იფიქრებენ?ფარხმალი დავყარაო…. წამოდგა და კარისკენ დაუფიქრებლად გაემართა, შემომხედე თუნდაც სანუგეშებლად…
_ზედმეტი? იკითხა და ირონიულად გაიღიმა… წადი… გაექეცი…
_მართალი ხარ. ასე მინდა რომ ჩემს თავს დავემალო, რაღაც საქმეეებს ამოვეფარო…
_ეფარე… გაექცევი ყველას, მტერს, მოყვარეს, დამნაშევეს, დანაშაულს, სასჯელს, სამართალს, უსამართლობას, კაცს თუ ქალს, გარდა საკუთარი თავისა.

საგურამოში ხე არის ერთი,
ხე - რხეული და რტოებხნიერი,
აქ ისვენებდა მუზების ღმერთი
და შუბლმაღალი ოლიმპიელი.

რა მოხდა,როცა
ჯერ კიდევ მაშინ მე არ მჯეროდა?
როცა გული სხვა ლექსებს და რითმებს მღეროდა.
ახლა ფიქრებმა და სიშორემ სევდად მაქცია

მივდიოდი სადღაც უცხო მხარეში
როგორც გემის იალქანი ავეშვი,
გადმოქროლეს ჩემი ბედის ქარებმა
თანაც მკითხეს გზები ხომ არ აგებნა?
მერე ღამით შევამჩნიე ნაპირი
მივადექი და არაფერს დავპირდი,
იქნებ ჩემი ის არ იყო სამოთხე
და ვიფიქრე სხვის ნაპირზე არ მოვხვდე.

ცოტა-ცოტა, ბევრი არა
ცოტა-ცოტა გინატრე.
წვიმდა, ცოტა გადიდარა,
ცოტაც შენ შეგინახე.
ცოტა-ცოტა ამატირეს
გუშინდელზე ფიქრებმა.
ცოტა-ცოტა დანაპირებს
შეგისრულებ იქნება.
ცოტა ტყუილს, ცოტა მართალს,
ცოტას თვალებს აგიხელ,
შენს იქეთ რომ სხვა არა მყავს

ღამის ფიქრებს ფიქრები ჩუმად ემატებოდა.
არ ვიცოდი ვინ ან რა რატომ მენატრებოდა.
სად ვიპოვე? სად შევხვდი? და საით გამქცევია
დაუძინარ სიზმრებად რატომ გადამქცევია.

მე ვიცი, რომ ფული არ მაქვს,
მანაც იცის, რომ მე ფული არ მაქვს.
მე ვიცი, რომ ის არ მეტყვის, წავიდე სახლში.
მანაც იცის, რომ არ მეტყვის სახლში წავიდე.
მე ვიცი, რომ მე ვგავარ ძაღლს, რომელიც პატრონს, ლუკმის მოლოდინში ხელებში შეჩერებია.
მან იცის, რომ მე ვგავარ ძაღლს, რომელიც ლუკმის მოლოდინში, პატრონს ხელებში შეჩერებია.

სუნი და ფერი დაკარგეს ვარდებმა.
მე კი დღეს დავკარგე აზრი-სიყვარული.
მართლაც ყველაფერი ალბათ დროს ბარდება
მარტო მომიწევს ახლა სიარული.

ახლა ის დროა,როცა სულ ყველა
უნდა ხედავდეს სანატრელ სიზმარს
ახლა ის დროა,როცა ზარები
აღარ რეკავენ,უცდიან დილას.
მაგრამ ბუნებას სულ არ სურს ძილი
თეთრი ფანტელი ჩამოდის ციდან,
გათენებულზე ალბათ ბავშვები
გადათელავენ თოვლიან მიწას…
თუმცა ბუნება არ არის ერთი,
ვისაც არ სურს,რომ მოხუჭოს თვალი
ვისაც არ უნდა,რომ წარიტაცოს
სიზმრების გუნდმა ამ შუა ღამით…

შევედით თუ არა, სუფრა გამოაცვლევინა მოხუც დიასახლისს. ძველი, ყვავილებიანი პოლიეთილენის მუშამბა ააღებინდა, შიგადაშიგ ბასრი დანისგან იარები რომ ეტყობოდა და თეთრი, ვარდებამოქარგული გადასაფარებელი მოირგო ხის მრგვალმა, ფეხმორყეულმა მაგიდამ.
მეზობლის ძაღლი გამეტებით იყეფებოდა ჩვენი ოთახისაკენ.
- ნუ წუხდებით ქალბატონო..
- ნინა, შვილო, - გაგვიღიმა მოცუხმა, - ნინა ბებო დამიძახეთ, რა შეწუხებაა.
ცოტახანში ოჯახის უფროსიც შემოვიდა. მაღალი და კუშტი კაცი ჩანდა. დიდი, გათეთრებული წვერით და ზორბა წარბებით. დოქი მაგიდაზე შემოგვიდგა და თვითონაც ჩამოჯდა. უხმოდ აგვათვალიერ-ჩაგვათვალიერა, წვერი ხელით გაისწორა და აშკარად მიხვდა რომ უხერხულად ვგრძნობდით თავს.

– რა ცხვარივით ხალხი ყოფილან ეს ქართველები, ბახორ. არა და გარნისთან კინაღამ მოგვერივნენ...
– მოგვერივნენ არა, ჯალალი გვიმყოფა კარგად და მონღოლებსაც დედას ვუტირებთ...
– გვერეოდნენ ბახორ, მართლა გვერეოდნენ, მეწინავეში ვიყავი მაგ დღეს, მაგრად დაგვიდგნენ, დროზე ვერ მიაშველეს ჯარი მეწინავეებს და მაგით იყო , რომ ვძლიეთ, ისე მგონი ვერ კი არა, არ მიაშველეს!!! ჯალალი მოისყიდდა ვინმეს, ბრძენი და მამაცია ჯალალ
– რად უნდათ ამათ მოსყიდვა? აკი გითხარი –ცხვრები არიან, დედაკაცი და ბალღი დაუხატიათ და იმაზე ლოცულობენ, –ეგაო ღმერთიაო და ის კიდე დედა არისო იმისიო, სად გაგონილა ღმერთს დედა ჰყავდეს?.. თანაც სალოცავის მაღლა ორი ჯოხი გადაუბიათ ერთმანეთზე და ეს გადაბმული ჯოხებია მაგათი ძალა...
– სადღაა ჯოხები? მოანგრევინა გუმბათი ჯალალმა, ტახტი შემოდგა ზედ და იმ ქალისა და ბალღის სურათზე უნდა დაადგან ფეხი ამ ურჯულოებმა, იმისთვის ვაგროვებთ ამ ხალხსაც, ვინც არ დაადგამს– თავები უნდა დავაყრევინოთ, ბალღი უშველის ამათ...
– ბალღზედ რომ ამბობ,აგერ აიმ ბალღს მიაქციე ყურადრება ბათირ, მაგათ სახლში რო შეველ კინაღამ სული გამაფრთხობინა რაღაც კეტით, ჩამეკლა უნდა იქვე, მაგრამ შემაჩერა რაღაცამ ...მამამ შემომხედა ვედრებით და მაგასაც რაღაცა უთხრა, მეც ჯალალის ბრძანება გამახსენდა, რომ ხიდზე უნდა მივრეკოთ ყველა! ფრთხილად იყავ, ცქვიტი ბალღია და რამე შარს არ გაგვხვიოს...
მოედანზე მოგროვებული ხალხის სიჩუმე აოცებდა ბათირს, არანაირი კვნესა და დვრტვინვა,( თუმცა ბევრი ცემა–ტყეპით თავპირდასისხლიანებული მიიყვანეს იქამდე).
დედაკაცებიც კი მდუმარედ იდგნენ, თითქო რაც სალაპარაკო ჰქონდათ ყველაფერი ულაპარაკნიათო,გაგონილა დედაკაცს სალაპარაკო გამოჰლეოდეს?(საკვირველია ფრიად...ასეთი დედაკაცი კაცს სახლსა ჰყავდეს და ომი წააგოს? თან დედაკაცი ჰმეფობდა ამათ, ახლაც დედაკაცი ჰმეფობს...ბათირ ბოღმიანად გადააფურთხა-დედაკაცების ქვეყანა!

მე ისტანბულში
შავი ჯუმა რომ გამითენდა,
ნამაზ-ნალოცი ჩადრიანი ხანუმი-ქარი,
ცოფიან სხივით აზღარბულ მზეზე,
გასაშრობად რომ
ცელოფნების ფეშტემლებს შლიდა,
შენ ხმელი ლექსით პარასკევი დაგხვდა დრეზდენში.
მიდის გზა,
მიდის ექვსივე მხარეს,
გზას მივყავარ და, თითქოს, გზა მიმყავს.
მიედინება ჩქარა, მაგრამ მონოტონურად.
ზომბირებული ხალხის მდინარე.
ჭამად, ჩაცმად და მონელებად გადაქცეულა
მეექვსე გზისკენ გადახრილი სამყაროს ეზო,-
მზის მესამე და ბებერი სოფელი.

მას ქონდა ანთებული პატარა ლამპარი.. ის წერდა რახაც ახალს და იყო ჩაფლული თავის ფანტაზიებში... მუზები მას არ ტოვებდნენ,აგრეთვე მას გვერდს უმშვენებდა ლამაზი მუსიკა... ყველამ იცოდა,რომ მას მუსიკის გარეშე წერა არ შეეძლო თუნდაც მუზა ახლოს ყოფილიყო... ამ დროს კალმისტარმა წერა შეწყვიტა თითქოს სიცოცხლე დალია... მუსიკა შეუჩერებლად უკრავდა.

სევდა-ჩაღვრილს და ფიქრებ-მორეულს,
სარკეში ვხედავ მე ჩემს ორეულს.
კვლავ ჩამოწვება ღრუბელი ცაზე
და გავიხსენებ გრძნობას შორელს.
ჩავღვრი თვალებში დარდებს ძველებურს,
დავემგვანები ფერმკრთალ მთვარეულს.
დავისხამ ჭიქა ღვინოს და დავლევ,
თვალებს გავაბნევ გრძნობა-მორეულს.
მერე ავიღედბ ხელში კალამს და
ჩუმად გავყვები გრძნობათ ოცეულს.
ჩამოუჯდები ქუჩის მათხოვრს,
ჩემსავით ფიქრებ-აზრებ-მოწეულს.

♥საფლავს დამიფარავს მე მწვანე ბალახი,ხან რომ გაწვიმდება მას შეცვლის ტალახი..ხან კი მზეც ამოვა მაგრამ რას გავიგებ,საფლავში დიდ დარდებს და სევდას წავიღებ,რამხელა დრო გადის ამხელა ლოდინში,ვისაც დავაკლდები სულ ყველას ბოდიში... ♥ =)
- მე არასდროს ვთამაშობ თამაშს რომლის მოგების იმედიც არ მაქვს... იმას რომელსაც ვიწყებ ბოლომდე მიმყავს...!
- უკვე აღარც მახსოვს როდის გამეცინა გულიანად, შენ კი დამიჩემე, იცი რა ლამაზად იღიმები?
- ალბათ ორი ფეთქვა დარჩა ამ გულს...ჰოდა...თუნდაც ერთი იყოს...მხოლოდ შენთვის მინდა..
- არავინ იცის როგორ ვგრძნობ თავს, მაგრამ ყველა იძახის რომ ესმით ჩემი !
-სადაც გავიხედე ყველა საკუთარ ტკივილს დასტირის , ზოგი მიატოვეს ... ღმერთო ჩემო_ გაახილეთ თვალები ... ვინ ღირს თან გაყოლად და გულის გაწვრილებმადე

არ მინდა ღმერთო, შემიბრალე ნუ გამწირავ...
...ღმერთს არ ესმოდა მისი...
თვალსა და ხელს შუა აკლდებოდა დრო, ორი დღე გავიდა უკვე... ის კი იწვა და
ფიქრობდა, ცდილობდა მის მახსოვრობაში შემორჩენილი ყოველი წამი აღედგინა...
...ღმერთს არ ესმოდა მისი... ანგელოზს რა უნდაო მიწაზე...
ღმერთო! მაცოცხლე გემუდარები!.. მის უნახავად მაინც ნუ მომკლავ!..~
ღამითაც არ იძინებდა: `ძილი სამუდამო სასუფეველშიც მეყოფაო,~საათს
უყურებდა... გრძნობდა როგორ აკლდებოდა საათები, წუთები, წამები... ყოველ წუთს
თავს აბეზრებდნენ მნახველები, უაზრო კითხვებით ართმევდნენ მისთვის ესოდენ
ძვირფას დროს... გაიღებოდა კარები და ცრემლიანი თვალები... ნუგეში...
`ნუ გეშინია, მალე გამოჯანმრთელდებიო.~ გასულები კი ამბობდნენ: `ვაი შვილო
რა ბავშვი უნდა მოკვდესო!..~
საათს დახედა... სამი საათის სიცოცხლე დარჩენოდა... როგორ უცბად გასულა
დრო... როგორ არ უნდა ახლა ვინმემ შეაწუხოს... კარებმა გაიჭრიალა...
თაიგული... სიშავემდე წითელი ვარდების თაიგული ფარავდა მოსულის სახეს...
`...ჩემი საყვარელი ყვავილები... ნეტავ ვინ მომიტანაი..~ ყვავილებს შორის
ნაცნობ თვალებს წააწყდა... ის უხერხულად იდგა კარებში, მერე გამოერკვა,
მიუახლოვდა... ყვავილებს შორის დაკარგული თვალები დააკავა... სკამი მისწია
ახლოს და დაჯდა...

მაშ მშორდები?
მაშ სიზმარი ისევ აღარ ასრულდება?
ვხედავ აღარც იხედები,
გული გწყდება,გული მწყდება.
დრო, შენს ახლო გაფრენილი,
რა ვქნა, აღარ მავიწყდება.
შენ ვერც იგრძნობ ვერასოდეს
ჩემი გული როგორ კვდება.
შენს გულს დიდხანს დავიწყების
გაიტაცებს ბნელი ბინდი.

მე რომ წავალ ალბათ იტყვის დედა
ეს რა კარგი გამიზრდია შვილი,
და ინატრებს ის დღე მისცა ნეტავ,
პირველად რომ დამიკერა ღილი.
როცა წავალ,გაიხსენებს მამაა
პირველად რომ მნახა უკვე დიდი,
კარგია რომ არ გამათამამა
კარგია რომ ასე კარგად მსჯიდი...
წავალ,მჯერა მერე იტყვის ქალი
შესაძლოა დაიღვაროს ცრემლად
ეცოცხლაო,ყოფილიყო მთვრალი
მთვარია ვიქნებოდით ერთად.
მე არვიცი რას იფიქრებს შვილი
ალბათ ცუდს და ალბათ ცოტა კარგსაც
თვითონ ვიცი მოვაკელი ხილი
და ვაკლებდი ნაყინსაც და მარწყვსაც,
რას იტყვიან ძმები წავალ როცა,