შორია... იცი,ახლა რა შორია,ლა, სივრცე სურვილს დავუმალე, დღეს ფრთებსაც ვიხსნი, უკვე დამძიმდა. იქნებ მოქაჩო ზეცა ხელით, ზურგიდან გარეთ,გაუშვი, ამძვრეს კანიანად, აუშვი სისხლი...(მესამე თოვლის) ლა, მთელ სხეულში დამიარა ამ თოვლმა წუხელ. ბოლოს სად დავდე დედამიწა, აღარც კი მახსოვს, ბოლო და...ყელში გავეჩრები ღამესაც გუნდად, და კიდევ ქუჩას,სადაც სულ ვართ ჩვენ პატარები, სულ,დროსაც არ აქვს ძალა გვერდი გადამიშალოს, უდასასრულო მოთხრობიდან ბოლო სტრიქონს ვწერ, მაგრამ შორია... ჯერ შორია წერტილის დასმა. ჯერ შემიძლია ისევ გითხრა: -არამიშავსთქო. ლა, ჩემთან მოდი, მოდი,სანამ მესამედ ბარდნის, მოდი სიცივე მომაშორე, ბავშობის მსგავსად. და კიდევ ქუჩის,მოთხრობიდან, ამ ზამთარს ვიტევ, მაგრამ ქუჩაზე მოელიან, სხვა კიდევ მრავალს!
