მივდიოდი სადღაც უცხო მხარეში
როგორც გემის იალქანი ავეშვი,
გადმოქროლეს ჩემი ბედის ქარებმა
თანაც მკითხეს გზები ხომ არ აგებნა?
მერე ღამით შევამჩნიე ნაპირი
მივადექი და არაფერს დავპირდი,
იქნებ ჩემი ის არ იყო სამოთხე
და ვიფიქრე სხვის ნაპირზე არ მოვხვდე.
მაგონებდა მთვარეს ოღონდ გალეულს
მისი სახე ჯერ არა გაქვს არეულს,
თვალის ქონდა უცნაური ჭრილები
მზეს ფარავდნენ მადგებოდნენ ჩრდილები,
თითები კი თითქოს ბილიკებია
ძლიერ წუხან სითბო რომ მიკლებია,
თმების ტალღებს მზის სხივები არ თმობდა
ეხვეოდნენ ყელზე თითქოს ათბობდა,
სხეულია ეს და მიწის მტვერია
დრომ ნეტავი მის სულს თუ მოერია?
რომ ჩავხედავ თუ არ იქნა გვიანი
მე დავხატავ როგორც მოდილიანი.