-ალო -ლიკა ანა ვარ ეს ჩემი ახალი ნომერია ჩაიწერე -კაი ანა -მისმინე გოგო დგეს მაგარი ფართია ელესთან არ წამოხვალ -არვიცი ანა ხასიათზე არ ვარ -აუ კაი რა ჩემი ხათრით წამო რა გთხოვ -მაგრამ -არავითარი მაგრამ საღამოს 10 საათზე გამოგივლი და წამო იცოდე მეწყინება -კაი კაი ხო ლიკამ არ იცოდა რა ჩაეცვა თან ხასიათზეც არ იყო მაგრამ დაფიქრდა რაზე იყო მოწყენილი და მიზეზს რომ ვერ მიხვდა გადაწყვიტა წასულიყო და კარგად გართობილიყო ასეც მოიქცა გამოიღო კარადიდან ძალიან ლამაზი კაბა და ჩაიცვა მაკიაჟიც გაიკეთა და 10 საათისთვის უკვე მზად იყო ანას მოსვლის დროც იყო და ლიკა გარეტ გავიდა ამ დროს ანაც მოვიდა -ვაუ ლიკა რა მაგარ ფორმაში ხარ ძლივს გიცანი -მადლობ... კარგი წავიდეთ -კარგი რომ მივედიტ მე და ანას გვიყურებდა ყველა შემდეგ ანა საცეკვაოდ წავიდა მე კი იქვე ბარში დავჯექი ამ დროს ანა მოვიდა ჩემტან და მიტხრა -ლიკა ვიგაც ბიჭების ლაპარაკი გავიგე გადაწყვიტეს გეკაიფონ და შეგაბან შეეცადე არ შეიმჩნიო და აყევი -ხო ანა კარგი იდეაა ამ დროს მოვიდნენ ბიჩებიც ანა სადგაც გავიდა ცოტა ხნით -როგორ ხარ ლამაზო? -კარგად შენ როგორ ხარ უცნობო? - მეც კარგად რა გქვია? -ლიკა შენ?
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
არ მინდა ღმერთო, შემიბრალე ნუ გამწირავ... ...ღმერთს არ ესმოდა მისი... თვალსა და ხელს შუა აკლდებოდა დრო, ორი დღე გავიდა უკვე... ის კი იწვა და ფიქრობდა, ცდილობდა მის მახსოვრობაში შემორჩენილი ყოველი წამი აღედგინა... ...ღმერთს არ ესმოდა მისი... ანგელოზს რა უნდაო მიწაზე... ღმერთო! მაცოცხლე გემუდარები!.. მის უნახავად მაინც ნუ მომკლავ!..~ ღამითაც არ იძინებდა: `ძილი სამუდამო სასუფეველშიც მეყოფაო,~საათს უყურებდა... გრძნობდა როგორ აკლდებოდა საათები, წუთები, წამები... ყოველ წუთს თავს აბეზრებდნენ მნახველები, უაზრო კითხვებით ართმევდნენ მისთვის ესოდენ ძვირფას დროს... გაიღებოდა კარები და ცრემლიანი თვალები... ნუგეში... `ნუ გეშინია, მალე გამოჯანმრთელდებიო.~ გასულები კი ამბობდნენ: `ვაი შვილო რა ბავშვი უნდა მოკვდესო!..~ საათს დახედა... სამი საათის სიცოცხლე დარჩენოდა... როგორ უცბად გასულა დრო... როგორ არ უნდა ახლა ვინმემ შეაწუხოს... კარებმა გაიჭრიალა... თაიგული... სიშავემდე წითელი ვარდების თაიგული ფარავდა მოსულის სახეს... `...ჩემი საყვარელი ყვავილები... ნეტავ ვინ მომიტანაი..~ ყვავილებს შორის ნაცნობ თვალებს წააწყდა... ის უხერხულად იდგა კარებში, მერე გამოერკვა, მიუახლოვდა... ყვავილებს შორის დაკარგული თვალები დააკავა... სკამი მისწია ახლოს და დაჯდა...
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
სალი როგორ მოგეწონა სკოლა? -დეეე, სკოლა კარგია მაგრამ ზოგი ტიროდა, ზოგიც წუწუნებდა და რატომ? -ალბათ იმიტომ, რომ მიჩვეულები არ არიან..კაი ეხლა წამოდი ჭამე! -ეხლავე მოვალ დედიკო ხელს დავიბან.. *** სალომე თანდათან იზრდებოდა, გადადიოდა კლასიდან-კლასში.იგი ყოველთვის მომზადებული და ლამაზი გოგონა იყო.. ის ხვდებოდა, რომ ბუნებამ საუცხოო სილამაზით დაასაჩუქრა... *** აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში. -ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო... -რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:) -მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული? -აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო? -"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ! - ბიჭო შენი
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
- სწორედ ასე თქვა. ხვალ კი, გამთენიისას, ძინაის მაგიერ მე მომკვეთენ თავს. ო, დედაო-წმინდავ, მარია-სამა როგორ ვიტანჯე ეს ორი წელი. ძინაისთვის სიკეთის გადახდის სურვილი მახრჩობდა, სიკეთისა იმდენად არა, რამდენიც წყენინების, მაგრამ სად მეპოვა ძინაი?
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
როცა ძეგონძის ტაძრის უკანა მხარეს მივაღწიეთ, სწრაფად წამოვეწიე ძინაის. უკაცრიელი ალაგი გახლდათ, მიწაყრილი აზვინულიყო მთელ გაყოლებაზე. დღისითაც კი ზედგამჭრილი იყო ეს ადგილი ხალხს გარიდებული კაცისთვის.
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
