ჩემი გარდაცვალების ათი წლისთავი ხდება, თუმცა ამ ბარათს იმიტომ არ ვწერ, რომ საიქიო ცხოვრებაზე გიამბოთ. ჩემი დიდი სიყვარულის ისტორიას მოვყვები, რათა იცოდეთ, რომ ადამიანთან ერთად სიყვარული არ კვდება... ზამთარში გავიცანი. თბილისისთვის უჩვეულოდ სუსხიან საღამოს, როცა ძველ მეგობრებთან ერთად ახალ წელს ვხვდებოდით... ქმარს ახალი გაშორებული ვიყავი... შვილი ძალიან მინდოდა, მაგრამ არ გვეყოლა, მეგონა, განშორების მიზეზიც ეს იყო... იმ საღამოს კი მივხვდი, რომ თურმე ამ შეხვედრისთვის ვემზადებოდი.
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
– იცი, ამ ყველაფერმა ისე დამაბნია, არადა ვფიქრობდი, სადმე თუ ვნახავ სადმე თუ ვნახავ ხმას არ გავცემ–თქო. – რატომ? – რატომ? – კითხვაზე კითხვით ვუპასუხე. რატომ და პირობის შესრულება რომ არ იცი მაგიტომ, დაგერეკა მაინც. – ააა... გასაგებია, კარგი რა. ყველაფერს აგიხსნი. ბიძაჩემს დაურეკეს, სასწრაფოს უნდა ჩამოხვიდეო და ,,გავიქეცით", რაც შეეხება დარეკვას, შენი ნომერი დავკარგე, სასტუმროშიც ვერავინ გავაფრთხილე. – გასაგებია, მე კი გული ძალიან დამწყდა... – მოვიწყინე.
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
#1 * * * მე რომ შემეძლოს ავისრულო ის,რაც მწადია, მაშინ გავხდიდი ღამეს მზიანს,დღეს კი მთვარიანს, გადავაქცევდი ამ სამყაროს ასე დარდიანს_ ოცნების ქვეყნად,სადაც ყველა ფხიზლად მთვრალია, ადამიანნი მის ქუჩებში ფრენით დადიან, და მათ სულებში მხოლოდ სიკეთის რწმენის მადლია, სადაც ცხოვრება ყველა სულდგმულის სულს უხარია და მოსაწყენად სულ არავის აღარ სცალია, სადაც ზეცაზე ცისარტყელების მინანქარია, იმ ქვეყნად,სადაც ბედნიერია ყველა ძალიან ! მე ასე მინდა,მაგრამ თურმე ეს სიზმარია..
ყურადღება ! ! ! სრულად წასაკითხათ დაჭირეთ სრულად ნახვა
